دفاع از اتهام شرب خمر ( مصرف مشروبات الکلی)
یکی از اتهاماتی که بدوا در دادسرای امنیت اخلاقی نسبت به آن رسیدگی صورت می‌گیرد و معمولا به مجتمع قضایی ارشاد جهت صدور حکم ارجاع می‌شود، مصرف مشروبات الکلی و به تعبیر قانون، « مسکرات» است که مجازات شرعی و قانونی آن «هشتاد ضربه شلاق» تعیین شده است.
این جرم نیز مانند جرایم دیگری که جنبه شرعی در آن‌ها برجسته است ( جرایم حدی)، دارای دفاعیاتی است که در زیر به اجمال معرفی شده‌اند:
– انکار مصرف مشروبات الکلی:
طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و مقررات جزایی، اصل بر برائت اشخاص است و وقوع جرم باید به اثبات برسد و این ملاحظه در خصوص مجازاتهایی که جنبه الهی دارد مانند شرب خمر، بیشتر است زیرا این جرایم با هر نوع تردید و شبهه قابل اثبات نخواهد بود ( تدرأ الحدود بالشبهات)
–عدم قصد مصرف مشروبات الکلی:
مطابق با ماده 218 قانون مجازات اسلامی، صرف این ادعا که شخص نمی دانسته آنچه مصرف کرده است، نوشیدنی الکلی بوده است، در صورتی که احتمال راستگویی برای وی وجود داشته باشد (قرینه یا دلیلی بر خلاف آن وجود نداشته باشد)، می‌تواند موجب برائت شود.
توبه
به موجب ماده 114 از قانون مجازات اسلامی، توبه تا قبل از اثبات جرم شرب خمر، موجب سقوط حد خواهد شد؛ بنابراین اگر برای شخصی ندامت حاصل شد و تا قبل از صدور حکم قطعی، اصلاح او برای قاضی محرز گردید، مجازات ساقط می‌شود.
