وصیت

ریشه ی کلمه ی وصیت ، وصی و به معنای فرمان دادن ، عهد کردن می باشد در واقع هدف کسی که وصیت می کند انجام امور مالی و غیر مالی توسط بازماندگان پس از فوتش می باشد.

وصیت افراد قبل از فوت و تا زمانی که در قید حیات هستند فقط نسبت به یک سوم اموالشان امکان پذیر است و این نیازی به رضایت ورثه(بازماندگان متوفی) ندارد ؛ در واقع وصیت این امکان را به افراد می دهد که ساماندهی ای نسبت به اموالشان برای پس از فوت داشته باشند.

وصیت به سه صورت قابل تنظیم است :

*وصیت نامه خود نوشت

این نوع وصیت کاملا با دستخط و امضای خود شخص تنظیم شده ، قابل استناد است و برای تنظیم آن هیچگونه هزینه ای پرداخت نمی شود ، این نوع از وصیت به راحتی میتواند مورد تحریف قرار گیرد یا ازبین برود ؛ کسانی که دارای سواد خواندن و نوشتن نمی باشند طبیعتا امکان تنظیم وصیت خودنوشت را ندارند معمولا وصیت نامه های خود نوشت به صورت پنهانی صورت می گیرد و در مکان های خاصی توسط خود شخص نگهداری می شود.

از جمله مواردی که باید رعایت شود درج امضاء و تاریخ با دستخط شخص می باشد و به جای امضاء ، اثر انگشت یا مهر را میتوان جایگزین کرد ، اما طبیعتا کسانی که سواد خواندن و نوشتن ندارند توانایی تنظیم وصیت نامه خودنوشت را ندارند.

اگر پس از تنظیم و امضای وصیت نامه موارد دیگری اضافه شود ، به نظر وصیت نامه جدید تلقی می گردد و نیاز به امضاء و درج تاریخ مجدد را دارد ؛ در غیر اینصورت وصیت نامه معتبر نیست.

*وصیت نامه رسمی

وصیت نامه رسمی همانطور که از نامش مشخص است در دفاتر اسناد رسمی تنظیم می گردد و مانند تمامی اسناد رسمی دارای اعتبار می باشد ، هیچ تردید و شکی نسبت به این نوع از وصیت نامه قابل قبول نیست مگر ادعای جعل که از طریق دادگاه قابل پیگیری می باشد.

*وصیت نامه سری

می تواند به دستخط خود فرد یا شخص دیگری انجام گیرد اما حتما باید حتما به امضای وصیت کننده برسد که به منزله ی تایید او می باشد. سری بودن این نوع از وصیت نامه به این علت است که اداره ثبت یا محلی که وصیت کننده اقامت دارد نگهداری می شود که به صورت امانت نیز هست.